De wereld wordt vaak gezien als zwart en wit in westerse naties: “wij goed, zij slecht.”

Dat betekent het bespotten van “slechte” en “socialistische” naties zoals China, die slechts in naam de communistische vlag dragen, volgens de zogenaamde vrije-markt conservatieven in het Westen.

De kans is echter groot dat u het kapitalisme in het westerse, vrijheidslievende land waar u woont, werkelijk veracht.

Ik zal niet eens beginnen over het vriendjeskapitalisme dat leiders als Warren Buffett steunen. De grote doorbraak van de oude Warren kwam er in feite door familieleden te beroven van een bedrijf dat zij moesten verkopen om de successierechten te betalen.

Warren Buffett, die nu bekend is, is eigenaar van grote verzekeringsmaatschappijen die ervoor pleiten dat de overheid de successiebelasting handhaaft om er bescherming tegen te kunnen blijven verkopen.

Als de ironie u is ontgaan, Warren Buffett verdient geld door zijn verzekeringsmaatschappijen een dienst te laten verlenen aan bedrijfseigenaren die niet willen worden zoals de familie Omaha die hij in het verleden heeft opgelicht.

Het idee dat grenzen een belemmering vormen voor de komst van buitenlandse werknemers is een ander. Waarom zou Microsoft moeite hebben om de expertise te krijgen die het nodig heeft door een tekort aan H1B-visa, terwijl kleinere bedrijven volledig van de markt worden geweerd, als een Indiaas computergenie de grootste kandidaat is voor een technische baan?

Waarom zouden Midden-Amerikaanse immigranten niet kunnen concurreren met plaatselijke fastfoodmedewerkers, om het simpeler te zeggen? Mexicaanse werknemers hebben geen schijn van kans als het Amerikaanse arbeidspotentieel zo robuust is als zijn voorstanders beweren.

Eigenbelang is de drijvende kracht achter de dagelijkse beslissingen van mensen en organisaties over de hele wereld. Dat eigenbelang zorgt ervoor dat we het meeste geld in onze zakken hebben en het grootste potentieel voor toekomstig financieel succes.

Voor mij betekende dat de laatste tijd dat we een aantal functies in onze bedrijven moesten invullen met duurdere westerlingen. Hoewel ik een Filippijnse virtuele assistent had kunnen opleiden om de taak uit te voeren, koos ik ervoor iemand in Noord-Amerika in te huren die vijf keer zo duur was om de rompslomp te vermijden.

Dit is kapitalisme in actie. En de waarheid is dat geen enkele westerse natie vandaag nog echt kapitalisme beoefent. Het heeft zelfs geen mutaties ondergaan. De westerse naties behoren tot de minst kapitalistische ter wereld, ondanks de beweringen van de westerse politici van het tegendeel. Hoewel zelfs die tendens aan het verschuiven is, zijn politici in het Land van de Vrijheid misschien bezorgd om het doelwit te worden van een hedendaags McCarthyisme.

Elizabeth Warren en Barack Obama bekritiseren vandaag allebei het kapitalisme, zoals de president tegen bedrijfseigenaars zegt: “Jullie hebben het niet gemaakt.”

Antikapitalistische groene en zelfs communistische partijen hebben respectabele posities in verschillende nationale wetgevende lichamen, terwijl anti-immigratie partijen in heel Europa aan populariteit winnen. Talrijke communistische partijen zijn aanwezig in landen als Portugal en zelfs Oostenrijk.

Haat tegen het kapitalisme wint aan populariteit in het Westen en heeft een effect op de cultuur.

In Spanje bijvoorbeeld is het voor de meeste jongeren niet alleen moeilijk om werk te vinden, maar velen van hen zijn zelfs boos dat ze werk moeten vinden. Werken voor “de man” wordt door de volgende generatie als onethisch beschouwd als gevolg van de antikapitalistische cultuur die in een groot deel van Europa heerst.

Ik ben er helemaal voor om een bedrijf te beginnen en mijn eigen weg te gaan, maar zoals ik zo dadelijk zal uitleggen, is er een betere manier om het aan te pakken.

Mensen zijn vijandig geworden tegenover de vrije markt als gevolg van alles, van Occupy Wall Street-protesten tot socialistische politici die vragen dat de “slechte rijken hun eerlijke deel betalen”.

Op kapitalisme gebaseerde economieën waar de vrije markt nog floreert en gerespecteerd wordt

Sommige delen van de wereld kennen echter nog steeds een bloeiend kapitalisme. U zult niet geloven welke landen het meest kapitalistisch zijn. Het blijkt dat de landen met het hoogste niveau van kapitalisme ook een van de hoogste populaties van “gedwongen ondernemers” hebben – personen die niet voor de baas kunnen werken maar in plaats daarvan hun eigen bedrijf beginnen.

Vietnam heeft de meeste steun voor het kapitalisme en de vrije markt, met 95% van de respondenten die het systeem prijzen, volgens een recent onderzoek in 44 landen over de hele wereld.

Bangladesh, een van de armste landen in Zuid-Azië en de wereld, staat op de tweede plaats, vóór Zuid-Korea, China en Ghana, met een sterke steun voor de vrijemarkteconomie.

De meerderheid van de ondervraagden beweerde dat vrijhandel de lonen doet stijgen en banen schept. De ondervraagde mensen in deze ontwikkelingsmarkten zeiden dat buitenlandse investeringen goed zijn en niet iets om terughoudend tegenover te staan.

De overtuiging dat kapitalisme en vrije markten tot rijkdom zouden leiden, leeft bij sommige van de armste burgers ter wereld. Zij begrijpen dat, hoewel het niet snel zal gebeuren, het aanmoedigen van nieuwe investeringen en banen mensen uiteindelijk zal helpen aan de armoede te ontsnappen en de situatie in hun land te verbeteren.

Deze landen zijn zich bewust van iets wat Canada, Hongarije en de Verenigde Staten niet weten: als je vermogende particulieren uitsluit van investeringen in je land, leidt dat tot krimpende markten en achterstand.

Natuurlijk zullen sommigen beweren dat rijke landen zoals de Verenigde Staten en andere het buitenlands kapitaal niet op dezelfde manier hoeven te paaien als een ontwikkelingsland. Ik ben het daar niet mee eens.

Het duurt niet lang voordat de nadelige gevolgen zich manifesteren nadat een natie spuugt op het kapitalisme. Uw land zal uiteindelijk op Paris Hilton lijken en zich afvragen waarom het zo rijk en onverschillig is.

Er zal voorlopig nog wel geïnvesteerd worden in landen als de Verenigde Staten. De rijken in de ontwikkelingslanden streven er nog steeds naar om in een “rijk land” te wonen, niet beseffend dat dit hen zal onderwerpen aan een hardvochtig belastingsysteem dat het beste vermeden kan worden.

Enkele van de grootste investeringen ter wereld gaan echter naar naties die je nooit met kapitalisme associeert. Hoewel de regering nog steeds een valse “socialistische” vlag voert, zou ik er zelf voor kiezen om in Vietnam te investeren vanwege zijn sterke pro-kapitalistische ethos.

Ondanks hun beweringen communistisch te zijn, praktiseren naties als China in feite ongecontroleerd kapitalisme. Jaren geleden bekritiseerde een EU-functionaris met wie ik op reis was, het Chinese vasteland als een land waar “republikeinse politici amok maken”. De oude school communisten willen hun titels misschien niet opgeven, maar de meesten van hen hebben het licht gezien, zoals ik ongeveer een jaar geleden vanuit Nicaragua rapporteerde. De voormalige communisten zijn kapitalisten geworden.

Zelfs politici uit ontwikkelingslanden die nog steeds een corrupt systeem willen runnen, begrijpen dat het aantrekken van investeringen en geld te verkiezen is boven het beroven van het land van al zijn landbouwgrond en het dwingen van zijn burgers in werkkampen. In het Westen wordt aan het kapitalisme meer lippendienst bewezen dan door politici in Azië en het opkomende Amerika. Deze westerse politici geven er slechts lippendienst aan.

Een groot deel van de Westerse cultuur staat vijandig tegenover ondernemers. Zij vinden het beledigend dat u geld kunt verdienen terwijl hun loon gelijk blijft. U bent de onderdrukker in hun ogen. Ze dreigen u met strenge regels en andere harde maatregelen. Ze willen dat u het gewicht draagt van een steeds wanhopiger wordende belasting door een overheid die insolvent is. Het vermogen om het ene te beweren en het andere te doen is gemeengoed geworden in Westerse landen. Zoals beweren dat je particuliere eigendomsrechten steunt terwijl je de facto onteigening doorvoert door de onroerendgoedbelasting te verdubbelen. Of door de vermogenswinstbelasting te verhogen terwijl je een investeringsvriendelijk beleid voorstaat.

Je zou niet verwachten dat de meest kapitalistische landen dat zijn. Het zijn de landen waar de mensen uit het leven leren dat hen niets verschuldigd is en dat kansen kunnen worden verkregen door hard te werken. U zou moeten proberen naar deze kapitalistische landen te reizen. Vietnam, Bangladesh en India concurreren allemaal om Singapore of Hong Kong te vervangen.

Tijdens mijn leven heeft Zuid-Korea deze metamorfose ondergaan. En landen als Georgië ook. Een van deze werkelijk kapitalistische naties die, zoals ik zeg, weten waar hun boterham is gebakken, zal de volgende zijn die getuige zal zijn van zo’n enorme verschuiving, vergelijkbaar met die van Singapore of Korea. Terwijl dit gebeurt, zal het ongeletterde Westen uit elkaar blijven vallen en armer worden, omdat zij de waarden opgeven die hen ooit rijk maakten.