Dick en Mirjam Mulder verhuisden vlak voor ‘de crisis’ naar het Griekse eiland Corfu. Dick vertelt hoe hun move tot stand kwam en hoe ze daarvandaan hun euro’s verdienen.

Toen de kinderen het huis uit waren, brachten Mirjam en Dick een bezoek aan Corfu. Gewoon een vakantie. Maar na enkele dagen zeiden ze bijna gelijktijdig tegen elkaar: “Hier zou ik best willen wonen.” En toen, onder het genot van een Grieks wijntje, was de deal beklonken. Ze zouden het roer helemaal omgooien.

Waarom hebben jullie besloten om Nederland te verlaten?
Wij vonden het eiland schitterend, maar vooral het leven leek zich een paar versnellingen lager te voltrekken. Mensen om ons heen leken veel minder in beslag genomen door de jacht op luxe, status en rijkdom. Wij zagen families en vrienden samen aan de borrel, gezellig in een restaurant een maaltijd gebruiken en tijd voor elkaar nemen. Daar komt bij dat de Grieken van nature heel gastvrij zijn, zonder bijbedoelingen. Ik zeg voor de grap wel eens: ze hebben de gastvrijheid uitgevonden. De Grieken zijn xenofielen.

Ik begon direct na thuiskomst van onze eerste vakantie het idee te krijgen dat wij het in Nederland helemaal fout deden, met onze jacht naar materie. Als ik als IT’er op weg naar Den Haag was en vanuit de file iemand aan de andere kant van de vangrail zat aan te staren, dacht ik: wat zijn wij stom bezig!

Wij wilden dus een beetje los. Ook was Mirjam vreselijk uitgekeken op de Nederlandse zomers, die steeds meer gelijkenis vertoonden met de herfst.

Maar hoe moest dat dan met jullie werk?
We moesten opnieuw beginnen, al heb ik nog wat klussen gedaan voor het bedrijf waarvoor ik een paar jaar freelance heb gewerkt. Hierdoor hebben we wat kunnen sparen, wat noodzakelijk was om rond te komen totdat we iets opgebouwd hadden en vooral een nieuwe geldstroom aangeboord hadden.

Mijn vrouw was secretaresse bij een bouwadviesbureau en kon haar werk helaas ook niet meenemen. Ook zij moest dus wat anders verzinnen. Wij dachten dat een jaar genoeg zou zijn om vaste grond onder de voeten te krijgen. Dat bleek een misrekening. Omdat wij onze weg nog moesten zien te vinden, heel veel moesten regelen (verzekeringen, belastingnummer, verblijfsvergunning en zo voort), een auto kopen, huis beetje inrichten, hebben wij in het begin niet echt ‘meters kunnen maken’.

Na deze startproblemen en familie-omstandigheden waardoor we meerdere keren terug naar Nederland moesten, zijn we nu goed gesetteld. Ik beheer een website met vakantieaccommodaties op het eiland en Mirjam werkt als virtual assistant voor een Nederlands bedrijf. Het is geweldig om samen vanuit ons kantoor op Corfu onze werkzaamheden uit te voeren.

Wat houdt jullie werk precies in?
Mirjam had aanvankelijk het plan opgevat om creatieve cursussen op Corfu te geven. Dit viel niet mee; de Griekse vrouwen denken bijna allemaal dat ze niet creatief zijn. En dus blijven ze thuis om op tijd een bord eten op tafel te zetten voor wanneer Spyros, Kostas of Dimitris van zijn werk thuiskomt.

Eind 2010 is Mirjam voor vijf maanden naar Nederland gegaan om daar tijdelijk haar oude baan op te pakken vanwege ziekte van een collega. Daar vond zij via Moneypenny een baan bij een groot taxatiebureau en kon zij dit werk ‘meenemen’ naar Corfu. Inmiddels werkt zij bijna fulltime voor dit bedrijf en dus zijn wij goed in staat onze rekeningen te betalen. Ze is zelfs genomineerd tot Virtuele Assistente van 2012: stemmen kan hier.

Ikzelf verdien nauwelijks de kost voor een zieke muis. Ik ben op Corfu begonnen met de bouw van een website (Green Island) met daarop vakantieaccommodaties. Het is belangrijk om door de grote zoekmachines gevonden te worden en daar heb je veel content voor nodig. Omdat ik de sites van de grond af opbouwde –en ik klanten moest zien te vinden-– duurde dit veel langer dan gepland.

Een villa van 100 vierkante meter op een stuk grond van 4.000 vierkante meter, vol met fruitbomen: Mirjam en Dick betalen hier € 450 per maand aan huur voor.

Ik moest eigenaren van appartementen en vakantiehuizen zien te overtuigen dat een website die nog onder constructie is toch wat goeds voor ze kon betekenen. Het eerste jaar hebben wij zo goed als geen inkomsten gehad. Onze spaarcenten gingen dus in rap tempo op en dat vreet aardig aan een mens. Ik kan me nog goed herinneren dat Mirjam net gepind had en weer naar de auto liep waarin ik zat te wachten. “Trek eens een vrolijker bekkie,” riep ik tegen haar. “Heb je je eigen bek al gezien?” antwoordde ze gevat. Het is gewoon niet leuk om je geldbergje af te zien nemen in de wetenschap dat er weinig tot niets bij komt.

Omdat Griekenland momenteel in zwaar weer zit, en de mensen niet veel te besteden hebben, heb ik de afgelopen jaren weinig tot niets verdiend. Maar ik heb er inmiddels goe de hoop op dat het tij gaat keren. Steeds meer mensen bezoeken de site, het aantal boekingen neemt toe en mensen zijn erg enthousiast over de sites. Dat praat toch gemakkelijker als je op zoek bent naar nieuwe klanten.

Met welke uitdagingen heb je te maken bij werken vanuit Corfu?
De grootste uitdaging is om zaken te doen met mensen die een heel andere instelling en mentaliteit hebben dan in Nederland. Mijn vrouw maakte dat enkele malen mee met Griekse dames die bij haar op cursus zouden komen. De meesten bleven weg, al of niet na een belletje. Dat werkt redelijk demotiverend.

In mijn geval kwam ik erachter dat de Grieken aan wie ik mijn site aanbood, allemaal even enthousiast waren en hoogstwaarschijnlijk wel een entry wilden betalen. Totdat je ze later opbelt en te horen krijgt dat ze er nog even over moeten nadenken. Dat gaat een paar keer zo en dan begint je het vermoeden te bekruipen dat je voor niets bezig bent. Ondertussen verbazen zij zich erover dat je het niet meteen begrepen hebt dat ze geen zaken willen doen. Snel geleerd: een Griek zegt wat jij wilt horen. Dus zeggen ze dat ze het prachtig vinden en graag op je site willen. Wij Nederlanders zijn directer, zeggen gelijk dat er wel of geen zaken gedaan worden. Dat zijn wij gewend en hier op het eiland is dat anders. Heel anders.

Wat ook lastig is: veel mensen begrijpen niets van internet, Google, e-mail en andere moderne (communicatie)middelen. Leg ik dus uit wat mijn site voor ze kan betekenen, dan zijn ze heel geïnteresseerd. Maar daarna horen ze van een werkloos neefje, niet gehinderd door enige kennis van internet en SEO, dat hij het veel goedkoper kan en dan is de deal off. Dat is jammer, want de goedkopere ‘oplossing’ komt nooit van de grond, maar neefje Lamelullos heeft toch weer even de aandacht gehad.

Een andere uitdaging (maar niet zo hinderlijk als die hierboven staat beschreven) is de taal. We hebben heel goed contact met onze omgeving omdat het overgrote deel van de Corfioten redelijk tot goed Engels spreekt. Maar uit respect voor de Grieken zou ik heel graag hun eigen taal willen spreken. Grieks is echter, net als Nederlands, een vrij moeilijke taal. Het vlot leren spreken, gaat dus aardig in de papieren lopen, zowel qua tijd als financiën.

Wat vonden de thuisblijvers ervan dat jullie naar Griekenland gingen?
Vaak horen we van visite uit Nederland hoe fantastisch ze het vinden dat wij die stap gemaakt hebben. Maar de meesten zien in hun eigen situatie toch teveel bergen met leeuwen en beren opdoemen. De (klein)kinderen), familie en vrienden natuurlijk. Maar vooral gebrek aan inkomen en de daaraan gekoppelde ‘zekerheid’ is de grote horde in mijn optiek. Daar komt bij dat veel mensen het ontvangstcomitee in gedachten hebben als hun avontuur mislukt en ze terug moeten naar het land van herkomst.

Ik heb er een mooie vergelijking over gehoord. Die gaat zo: je hebt een emmer met kreeften en tussen die kreeften is altijd wel een wijsneus die de emmer uit wil, zien wat daarbuiten is. En hij blijft proberen en proberen om er uit te komen, ondanks dat de rest van de aanwezige kreeften hem op andere gedachten proberen te brengen. Doe het nou niet, je zit toch goed hier, misschien is het wel gevaarlijk daarbuiten en meer van dergelijke argumenten. Maar de kreeft blijft proberen, gedreven als hij is te ontdekken wat er buiten zijn leefwereld is. Als hij dan eindelijk grip heeft en zich over de rand van de emmer wil tillen, wordt hij door de anderen terug getrokken de emmer weer in. Zo, de toestand is weer veilig, we hebben die eigenwijs behoed voor veel onheil, denken de kreeften. Maar waar ze eigenlijk veel banger voor waren, was dat de ontdekkingsreiziger het misschien wel heel goed zou doen, het uitstekend naar de zin zou hebben in de buitenwereld! En dat moet ten koste van alles voorkomen worden, want wij willen niet dat een ander het beter heeft dan wijzelf.

Toen ik tien jaar geleden aangaf naar Corfu te willen verkassen, heb ik heel veel opmerkingen gehoord, vooral van familieleden. Dat kan toch niet, stop nou eens met dromen, je hebt het toch goed hier en noem maar op. We zijn toch gegaan en hebben het prima hier. Maar mochten we ooit nog eens terug gaan dan weten we dat de messen geslepen zijn ….

Vooralsnog ziet het er naar uit dat we het gaan redden hier en dus moeten die mensen nog wat geduld oefenen! 😀

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die twijfelen over werken vanuit het buitenland?
Laat je niet afschrikken door het onbekende. Wij Nederlanders hangen over het algemeen sterk aan vastigheid en zekerheden. In het buitenland wonen en werken is door de bank genomen heel anders. Het vergt improvisatie-, doorzettings- en incasseringsvermogen, maar het is de moeite meer dan waard. Het beïnvloedt je leven namelijk ten goede. Je leert nieuwe wegen kennen, andere mensen, vreemde omstandigheden en komt voor uitdagingen te staan. Maar daar is nooit iemand slechter van geworden. Waarmee ik niet wil zeggen dat je geheel onvoorbereid vrouw en kinderen onder je arm mee moet slepen op een buitenlands avontuur. Het is belangrijk dat alle partijen erachter staan, anders heb je –-vermoed ik-– een probleem.

Houd er ook rekening mee dat (vooral) familie zal proberen je van je voornemen af te houden. Zij durven de stap niet te maken, al vervloeken ze hun saaie, geregelde, kommervolle leventje en hun baan tot op het bot. Graag zouden ze zien dat je deelt in hun lot. Dus God verhoede dat het een ander lukt om in een warm land succesvol een bestaan op te bouwen. Wij lijden en jij wordt geacht hierin mee te gaan, wijsneus!

Leer de taal, de cultuur en de mensen kennen. Je hebt in je nieuwe thuisland mensen nodig om je te helpen de weg te vinden door een doolhof van dingen die in Nederland anders geregeld zijn.

Mocht je niet slagen in het buitenland dan ga je gewoon terug naar Nederland. Dat is geen schande en Nederland is niet de hel op aarde. Je hebt in ieder geval geprobeerd je droom waar te maken en dat is meer dan veel mensen kunnen zeggen. Veel mensen hebben daar respect voor.

In het buitenland wonen is anders dan er op vakantie te gaan. De mensen om je heen zijn anders, je leefomstandigheden lijken ineens in niets op die mooie villa waar je de vakantie doorbracht, er valt wel eens een buitje en sommige zaken zijn in het buitenland niet zo goed geregeld als in Nederland. Romantiseer het niet teveel, wees enigzins nuchter. Een evenwichtige kijk op de zaken houden dus.

En tot slot: je kunt beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan dan dat je spijt krijgt dat je nooit geprobeerd hebt je droom te verwezenlijken.